Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι η μαριονέτα δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών και κινήσεων. Για την ακρίβεια δεν έχει καμιά δυνατότητα να κινηθεί από μόνη της. Η μαριονέτα έχει σκοινιά, κλωστές και κινείται ανάλογα με τις ορέξεις και τις επιθυμίες του ιδιοκτήτη – χειριστή της. Τούτη η χώρα ανέκαθεν είχε πολλές μαριονέτες σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και το δυστύχημα είναι ότι τις είχε πάντα στην κορυφή της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Το μεγάλο λάθος της ελληνικής κοινωνίας ήταν το ότι επέτρεψε στον εαυτό της να πιστέψει στα χρόνια της σχετικής οικονομικής ευμάρειας, η οποία βέβαια πάλι δεν ήταν για όλους, ότι μπορούσε να στηρίξει τις ελπίδες της για ένα καλύτερο μέλλον σε μαριονέτες.
Η ελπίδα αυτή διαψεύστηκε όταν οι καταστάσεις άρχισαν να …σφίγγουν. Πιο συγκεκριμένα, από το 2010 και μετά. Οι μαριονέτες, πραγματοποίησαν μια ανίερη συμμαχία με τους χειριστές της, οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση ήταν πάντοτε μια βλαχομπαρόκ «ελίτ», η οποία καταλήστευσε την Ελλάδα από το 1830 και μετά, αλλά από τα χρόνια του Μνημονίου και μετά, προστέθηκε άλλος ένας εταίρος, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τους περίφημους δανειστές της χώρας. Είναι αυτοί οι τύποι, οι οποίοι υπερχρέωναν με στοχευμένο υπερδανεισμό την Ελλάδα με σκοπό να έλθει ακριβώς στην κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα. Πέρα όμως από αυτό, μέρος της συμφωνίας ήταν η παραμονή με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος των μαριονετών στην εξουσία. Να μην αλλάξει δηλαδή με τίποτε η κυβέρνηση σε τούτο τον πολύπαθο τόπο. Να μην αλλάξουν σε καμιά περίπτωση οι πρωταγωνίστριες μαριονέτες, τα ίδια τα πρόσωπα.
Το μήνυμα ελήφθη και οι τέσσερις φίλοι, δηλαδή η βλαχομπαρόκ «ελίτ», η πτωχευμένη μιντιοκρατία, οι μαριονέτες και ο καινούριος εταίρος τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δηλαδή οι δανειστές, κάνουν ότι μπορούν για να εξαθλιώσουν τον ελληνικό λαό, να καταπατήσουν το Σύνταγμα της χώρας, να παραλάβουν την εθνική κυριαρχία. Μέρος ενός σχεδίου όλα. Παρόλο που αυτά είχαν προβλεφθεί και αναλυθεί από αρκετούς, οι οποίοι έβλεπαν το σκάφος να πηγαίνει στα βράχια, δεν ήταν εύκολο να αποτραπεί η τραγωδία, η οποία μάλιστα έχει πλέον αρχίσει να παίρνει διαστάσεις ανθρωπιστικής καταστροφής και υπάρχει πια ο σοβαρός κίνδυνος να εξελιχθεί (φευ) σε εθνική καταστροφή.
Οι μαριονέτες, οι οποίες στην συντριπτική τους πλειονότητα είναι ανεπάγγελτες, τις οποίες δύσκολα θα προσελάμβανε κάποια υγιής δημόσια ή ιδιωτική επιχείρηση στην υπηρεσία της, έχουν κατανοήσει πλήρως παρά την περιορισμένη ευθύνη, η οποία τις διακατέχει, ότι πρέπει πάση θυσία να διατηρήσουν τον ρόλο της μαριονέτας. Η σκέψη αυτή έχει μια λογική συνέχεια, καθώς εκτός της πολιτικής εξουσίας ή ακριβέστερα της κατάληψης αυτής με διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια και την βοήθεια της βλαχομπαρόκ «ελίτ», είναι ο μοναδικός τρόπος πολιτικής και επαγγελματικής επιβίωσης.
Συχνά γίνεται λόγος, ειδικά τα τελευταία χρόνια, για το τι φταίει που η χώρα έφτασε ως εδώ. Άλλο ένα μεγάλο λάθος στον δημόσιο διάλογο είναι η εξειδίκευση – σαλαμοποίηση του προβλήματος. Δεν έχει όφελος να εξειδικεύεται το πρόβλημα της χώρας. Είναι γενικό και η αποσύνθεση επεκτείνεται σε όλους τους τομείς. Άλλωστε επικεφαλής σε όλους τους τομείς είναι οι μαριονέτες ή εκπρόσωποι των μαριονετών, οι οποίοι έχουν διασκορπιστεί σε σημαίνουσες δημόσιες και ιδιωτικές θέσεις. Αυτός ακριβώς είναι και ο φόβος της μαριονέτας. Ότι δηλαδή, κάποια στιγμή, η οποία εδώ που έχει φτάσει το πράγμα δεν θα αργήσει να έλθει, η ελληνική κοινωνία θα πάρει χαμπάρι το «έργο» της μαριονέτας. Αν αυτό συμβεί, τότε ο ελληνικός λαός θα έχει καταφέρει μια μεγαλειώδη νίκη, καθώς θα είναι η απαρχή της απελευθέρωσης από τα δεσμά στα οποία οι μαριονέτες τον έχουν ρίξει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση ο εξοβελισμός των μαριονετών από το πολιτικό προσκήνιο. Μπορεί να είναι μαριονέτες, αλλά οι χειριστές – ιδιοκτήτες τους είναι πανίσχυροι και θα μετέλθουν κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου, προκειμένου να μη χάσουν την εξουσία. Άλλο ένα λάθος που μπορεί να γίνει και να είναι μοιραίο, είναι ότι δεν πρέπει η ελληνική κοινωνία, η οποία τους έχει γυρίσει στην πλάτη, να πιστέψει ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει. Μπορεί το σύστημα να έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα και να γνωρίζει την απαξίωση, αλλά ακόμα κρατά την εξουσία στα χέρια του με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις καλό θα είναι να το έχουν καλά στο πίσω μέρος του μυαλού τους αυτό και να μην εφησυχάζουν μέχρι η τελική νίκη να πιστοποιηθεί και επίσημα μέσω της κάλπης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου