N
α μη χάσουμε το διεθνές δάσος πίσω από το ελληνικό δέντρο της κρίσης. Μπορεί το ελληνικό Χρηματιστήριο να καταρρέει παρασέρνοντας μαζί με τις μετοχές και τα κρατικά ομόλογα, όμως οι διεθνείς αγορές πέφτουν επίσης σε μικρότερη αλλά αισθητή έκταση εξαιτίας τόσο του κινδύνου του αποπληθωρισμού και της οικονομικής ύφεσης όσο και της αδυναμίας της νομισματικής πολιτικής και της δημοσιονομικής απροθυμίας (στην Ευρώπη κυρίως) να στηρίξει την ανάκαμψη των οικονομιών.
Ετσι, την τελευταία εβδομάδα που...
το Χ.Α. έχασε 12% περίπου οι ευρωπαϊκές αγορές υποχώρησαν 4-5% και τον τελευταίο μήνα που το Χ.Α. έχασε 23% αυτές έχασαν 10% περίπου. Η κρίσιμη διαφορά βρίσκεται στη στάση των επενδυτών απέναντι στα κρατικά ομόλογα: στην Ευρώπη και τις άλλες ξένες αγορές οι επενδυτές πουλάνε μετοχές κι αγοράζουν κρατικά ομόλογα για λόγους ασφαλείας, ενώ στην Ελλάδα πουλάνε μετοχές κι ομόλογα μην έχοντας καμία εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος, τη βιωσιμότητα του χρέους και την ικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης να συνεχίσει τη δημοσονομική σταθεροποίηση παρακινώντας σε ανάπτυξη την οικονομία.
Ελάχιστες μέρες μετά την αναγνώριση από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ των θετικών δημοσιονομικών επιδόσεων της χώρας και τον περιορισμό της ύφεσης στην ελληνική οικονομία, η απότομη μεταστροφή του επενδυτικού κλίματος εις βάρος της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να αποδοθεί εξ ολοκλήρου σε μία καθ' όλα επιπόλαιιη όσο και καιροσκοπική κυβερνητική επιλογή:
(α) να διακηρύσσει αυτάρεσκα το τέλος του Μνημονίου, της κρίσης και της επιτήρησης της οικονομικής πολιτικής από την πλευρά των πιστωτών και να κάνει επίδειξη δύναμης μιλώντας για την αντικατάσταση των φθηνών δανείων τους με την έξοδο στις κατά πολύ ακριβότερες (2,5 φορές μέχρι στιγμής) έως απρόσιτες πάλι αγορές, και
(β) να πολώνει την πολιτική κατάσταση μέσα στη χώρα κινδυνολογώντας για το πόσο μεγάλη καταστροφή θα πάθουν η οικονομία, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις αν αναδειχθεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική αυτή τακτική της κυβέρνησης είναι βεβαίως εκ φύσεως αντιφατική, αφού την πλασματική αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας που ήθελε να δημιουργήσει με το ένα χέρι, την ακύρωσε με το άλλο δαιμονοποιώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως πιθανή αυριανή κυβέρνηση και μαζί μ' αυτόν την ικανότητα της χώρας να πορευτεί σταθερά στο μέλλον.
Πρόκειται για μία αυτοκαταστροφική πολιτική γιατί διαμήνυσε κυβερνητικό πανικό και διάθεση για ταχεία εκλογική αναμέτρηση. Την εξόφθαλμη αυτή στάση αδυναμίας της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την άρνηση των πιστωτών να προσφέρουν άμεσα κάποια «δωράκια» στην ελληνική κυβέρνηση (π.χ. σχετικά με το χρέος, ή την μη άσκηση εφεξής εποπτείας στην τήρηση του προγράμματος), κατέγραψαν ως «τέλος εποχής Σαμαρά» οι επενδυτές που γύρισαν την πλάτη τους στους ελληνικούς τίτλους. Οχι εξαιτίας κάποιας πολιτικής αβεβαιότητας, αλλά επειδή αντίθετα θεωρούν βέβαιο πως μια κυβέρνηση που φέρεται αναλόγως, όχι μόνον βρίσκεται στα τελευταία της, αλλά κινδυνεύει να κλοτσήσει και να χύσει την καρδάρα με το γάλα που μάζευε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Βεβαίως, ο πρωθυπουργός με χθεσινές του δηλώσεις κάνει στροφή 180 μοιρών και προσπαθεί να καθησυχάσει τις αγορές για την ασφαλή τήρηση του προγράμματος και τη μη άμεση προσφυγή στις κάλπες. Ομως είναι μάλλον «πολύ λίγα και πολύ αργά» τώρα πια όσα επισήμως λέγονται. Γιατί για να είναι μία χώρα «πυλώνας σταθερότητας κι ασφάλειας», όπως δήλωναν Σαμαράς -Χαρδούβελης πρόσφατα στη Βουλή και για να είναι ήσυχες οι αγορές για το μέλλον της χώρας, θα έπρεπε να μην ταυτίζεται το κράτος με μία κυβέρνηση («L' etat c' est moi») και να μην προβάλλεται η όποια διάδοχη λύση ως το χάος και ο Αρμαγεδδών...
Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ από enet
