Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε
μάρτυρες όλο και περισσότερων φωνών, οι οποίες ζητούν να σχηματιστεί μια
κυβέρνηση εθνικού σκοπού, ώστε να μην υπάρξει πολιτειακή ανωμαλία. Μάλιστα
ακόμα και μεγαλοδημοσιογράφοι αναφέρονται στην επικινδυνότητα που ελλοχεύει,
αναφορικά με την Τουρκία και τις παράνομες δραστηριότητες της αλλά και
διεκδικήσεις της. Μόνιμη επωδός τους μάλιστα είναι ότι αν δεν υπάρχει ισχυρή
κυβέρνηση -εθνικού σκοπού εννοείται πάντα- δεν θα μπορούμε να... διαπραγματευτούμε!
Υπάρχουν
λογικά άλματα στον συλλογισμό τους που χρήζουν απαντήσεων.
Αν δούμε τα
- μέχρις αυτού του χρονικού σημείου – πεπραγμένα, μιας εκ των πραγμάτων ισχυρής
κυβέρνησης, η διαδικασία διαπραγμάτευσης είτε ήταν ανύπαρκτη είτε απέτυχε
παταγωδώς! Αυτό βέβαια δεν το λέμε αντιπολιτευτικά αλλά μόνο ως αξιολόγηση των
αποτελεσμάτων της αποκαλούμενης - από τους κυβερνητικούς - σκληρής
διαπραγμάτευσης! Εννοείται πως είναι περιττό να αναφερθούν στο κείμενο οι, ήδη
γνωστοί σε όλους, δείκτες της οικονομίας αλλά και τα ποσοστά ανεργίας, φτώχειας
κλπ. που επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο αυτήν την αξιολόγηση.
Τι γίνεται
όμως στην περίπτωση της φλεγόμενης Αν. Μεσογείου και Μέσης Ανατολής; Ο
πολεμοχαρής γείτονας που φαντασιώνεται την… ανασύσταση της οθωμανικής
αυτοκρατορίας , κλιμακώνει τις προκλήσεις του. Εδώ έρχονται οι σοβαρές φωνές
(μεγαλοδημοσιογράφων κι όχι μόνο), που αναρωτιούνται ποιός θα διαπραγματευτεί
με αυτή την αναθεωρητική δύναμη! Αλήθεια, τι εννοούν με τον όρο διαπραγμάτευση
σε αυτή την περίπτωση; Για να υπάρξει διαπραγμάτευση σε ο,τιδήποτε,
πρωτίστως θα πρέπει και οι δύο πλευρές να διεκδικούν κάτι... Φυσικά εμείς τις
τελευταίες δεκαετίες έχουμε ως δόγμα το «Δε διεκδικούμε τίποτα και δεν
παραχωρούμε τίποτα»! Βέβαια, οι εκάστοτε ιθύνοντες παραβλέπουν τα
αποτελέσματα των Ιμίων, της διαρκούς υποχωρητικότητας που επιδεικνύουμε σε
όλους τους τομείς, την ανεξέλεγκτη δράση του τουρκικού προξενείου στην Θράκη
κλπ.. Όλα αυτά μας έχουν φέρει σε καθεστώς «δορυφοριοποίησής» μας στην
Τουρκία. Καθεστώς το οποίο συνεπικουρείται από την διαρκή μείωση από
πλευράς μας των εξοπλισμών (γεγονός που δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης) σε
αντίθεση με τους διαρκώς αυξανόμενους της Τουρκίας. Οπότε το «δεν
παραχωρούμε τίποτα» του δόγματος απλά δεν ισχύει... Μένει το «Δε
διεκδικούμε τίποτα». Μα αν δεν διεκδικούμε τίποτα τότε τι διαπραγμάτευση θα
κάνουμε; Προφανώς εννοούν, οι σοβαρές(sic) φωνές, ότι θα διαπραγματευτούμε
τις διεκδικήσεις της Τουρκίας! Δηλαδή μας προτείνουν να διαπραγματευτούμε το
τι θα χάσουμε από την κυριαρχία μας! Αυτό θα πρέπει να τους ενημερώσουμε
πως δεν αποκαλείται διαπραγμάτευση... Αν έχουν χρησιμοποιηθεί όπλα τότε
ονομάζεται συνθηκολόγηση! Σε κάθε περίπτωση όμως σημαίνει παράδοση άνευ όρων
στον «ισχυρό»... Αυτό θέλουμε;
Τελικά, τι
σημαίνει κυβέρνηση εθνικού σκοπού και κυρίως από ποιούς θα αποτελείται; Αν
μπουν σε μια κυβέρνηση οι Τσίπρας, Σαμαράς, Καμμένος και Βενιζέλος τι
πιθανότητες υπάρχουν να μπορέσουν να συνεννοηθούν; Και εκτός αυτού, ποιά
ακριβώς θα είναι η διαφορά από αυτό που ήδη ισχύει; Καθώς έχουμε ήδη μία
συγκυβέρνηση, μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, ενώ η αντιπολίτευση – και δη η
αξιωματική – αποτελεί έως σήμερα τον… σιωπηρό παρατηρητή των εξελίξεων, που
αντί να αντιπολιτεύεται, αντί να δίνει καθημερινά μάχη κατά της τραγικής κατάστασης
που υφίσταται ένας λαός, ο ελληνικός, προτιμά να μιλά τυπικά απλώς και μόνο για
να δικαιολογούν την παρουσία τους στο Κοινοβούλιο. Έτσι, έχουμε δύο κόμματα που
έχουν αποδείξει περίτρανα την αποτυχία τους συνεργαζόμενα τα τελευταία δύο
χρόνια και μια αξιωματική αντιπολίτευση που αντί να ασχοληθεί με τα προβλήματα
του λαού που την εξέλεξε σε αυτή τη θέση, ράβει… κουστούμι εξουσίας. Και
φυσικά, σε όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι ανακατατάξεις, οι τριγμοί και οι
αψιμαχίες, εσωκομματικά, στην πλειοψηφία των κομμάτων του Κοινοβουλίου.
Ποιά είναι
λοιπόν ακριβώς τα δεδομένα που κάνουν κάποιους να πιστεύουν ότι κυβέρνηση
εθνικού σκοπού, υπό τις δεδομένες συνθήκες, θα αποτελέσει μια σωστή λύση και
δεν θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική και πολιτειακή ανωμαλία; Μήπως προτιμότερο
είναι να επιλέξει ο ίδιος ο ταλανιζόμενος λαός αυτόν που επιθυμεί να έχει τις
τύχες του στα χέρια του, επί τέλους;
«Ο Κυνικός»
Κυβέρνηση εθνικού σκοπού: Μια… γενική θεωρία της διαπραγμάτευσης
Το
τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες όλο και περισσότερων φωνών, οι
οποίες ζητούν να σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικού σκοπού, ώστε να μην
υπάρξει πολιτειακή ανωμαλία. Μάλιστα ακόμα και μεγαλοδημοσιογράφοι
αναφέρονται στην επικινδυνότητα που ελλοχεύει, αναφορικά με την Τουρκία
και τις παράνομες δραστηριότητες της αλλά και διεκδικήσεις της. Μόνιμη
επωδός τους μάλιστα είναι ότι αν δεν υπάρχει ισχυρή κυβέρνηση -εθνικού
σκοπού εννοείται πάντα- δεν θα μπορούμε να... διαπραγματευτούμε!
Υπάρχουν λογικά άλματα στον συλλογισμό τους που χρήζουν απαντήσεων.
Αν
δούμε τα - μέχρις αυτού του χρονικού σημείου – πεπραγμένα, μιας εκ των
πραγμάτων ισχυρής κυβέρνησης, η διαδικασία διαπραγμάτευσης είτε ήταν
ανύπαρκτη είτε απέτυχε παταγωδώς! Αυτό βέβαια δεν το λέμε
αντιπολιτευτικά αλλά μόνο ως αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της
αποκαλούμενης - από τους κυβερνητικούς - σκληρής διαπραγμάτευσης!
Εννοείται πως είναι περιττό να αναφερθούν στο κείμενο οι, ήδη γνωστοί σε
όλους, δείκτες της οικονομίας αλλά και τα ποσοστά ανεργίας, φτώχειας
κλπ. που επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο αυτήν την
αξιολόγηση.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της
φλεγόμενης Αν. Μεσογείου και Μέσης Ανατολής; Ο πολεμοχαρής γείτονας που
φαντασιώνεται την… ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας , κλιμακώνει
τις προκλήσεις του. Εδώ έρχονται οι σοβαρές φωνές (μεγαλοδημοσιογράφων
κι όχι μόνο), που αναρωτιούνται ποιός θα διαπραγματευτεί με αυτή την
αναθεωρητική δύναμη! Αλήθεια, τι εννοούν με τον όρο διαπραγμάτευση σε
αυτή την περίπτωση; Για να υπάρξει διαπραγμάτευση σε ο,τιδήποτε,
πρωτίστως θα πρέπει και οι δύο πλευρές να διεκδικούν κάτι... Φυσικά
εμείς τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε ως δόγμα το «Δε διεκδικούμε τίποτα και δεν παραχωρούμε τίποτα»!
Βέβαια, οι εκάστοτε ιθύνοντες παραβλέπουν τα αποτελέσματα των Ιμίων,
της διαρκούς υποχωρητικότητας που επιδεικνύουμε σε όλους τους τομείς,
την ανεξέλεγκτη δράση του τουρκικού προξενείου στην Θράκη κλπ.. Όλα αυτά μας έχουν φέρει σε καθεστώς «δορυφοριοποίησής» μας στην Τουρκία.
Καθεστώς το οποίο συνεπικουρείται από την διαρκή μείωση από πλευράς μας
των εξοπλισμών (γεγονός που δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης) σε αντίθεση
με τους διαρκώς αυξανόμενους της Τουρκίας. Οπότε το «δεν παραχωρούμε τίποτα» του δόγματος απλά δεν ισχύει... Μένει το «Δε διεκδικούμε τίποτα». Μα αν δεν διεκδικούμε τίποτα τότε τι διαπραγμάτευση θα κάνουμε; Προφανώς εννοούν, οι σοβαρές(sic) φωνές, ότι θα διαπραγματευτούμε τις διεκδικήσεις της Τουρκίας! Δηλαδή μας προτείνουν να διαπραγματευτούμε το τι θα χάσουμε από την κυριαρχία μας!
Αυτό θα πρέπει να τους ενημερώσουμε πως δεν αποκαλείται
διαπραγμάτευση... Αν έχουν χρησιμοποιηθεί όπλα τότε ονομάζεται
συνθηκολόγηση! Σε κάθε περίπτωση όμως σημαίνει παράδοση άνευ όρων στον «ισχυρό»... Αυτό θέλουμε;
Τελικά,
τι σημαίνει κυβέρνηση εθνικού σκοπού και κυρίως από ποιούς θα
αποτελείται; Αν μπουν σε μια κυβέρνηση οι Τσίπρας, Σαμαράς, Καμμένος και
Βενιζέλος τι πιθανότητες υπάρχουν να μπορέσουν να συνεννοηθούν; Και
εκτός αυτού, ποιά ακριβώς θα είναι η διαφορά από αυτό που ήδη ισχύει;
Καθώς έχουμε ήδη μία συγκυβέρνηση, μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ,
ενώ η αντιπολίτευση – και δη η αξιωματική – αποτελεί έως σήμερα τον…
σιωπηρό παρατηρητή των εξελίξεων, που αντί να αντιπολιτεύεται, αντί να
δίνει καθημερινά μάχη κατά της τραγικής κατάστασης που υφίσταται ένας
λαός, ο ελληνικός, προτιμά να μιλά τυπικά απλώς και μόνο για να
δικαιολογούν την παρουσία τους στο Κοινοβούλιο. Έτσι, έχουμε δύο κόμματα
που έχουν αποδείξει περίτρανα την αποτυχία τους συνεργαζόμενα τα
τελευταία δύο χρόνια και μια αξιωματική αντιπολίτευση που αντί να
ασχοληθεί με τα προβλήματα του λαού που την εξέλεξε σε αυτή τη θέση,
ράβει… κουστούμι εξουσίας. Και φυσικά, σε όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται
και οι ανακατατάξεις, οι τριγμοί και οι αψιμαχίες, εσωκομματικά, στην
πλειοψηφία των κομμάτων του Κοινοβουλίου.
Ποιά
είναι λοιπόν ακριβώς τα δεδομένα που κάνουν κάποιους να πιστεύουν ότι
κυβέρνηση εθνικού σκοπού, υπό τις δεδομένες συνθήκες, θα αποτελέσει μια
σωστή λύση και δεν θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική και πολιτειακή
ανωμαλία; Μήπως προτιμότερο είναι να επιλέξει ο ίδιος ο ταλανιζόμενος
λαός αυτόν που επιθυμεί να έχει τις τύχες του στα χέρια του, επί τέλους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου