Είναι φανερό πως η Οικονομία και η πραγματική ζωή έχουν τους δικούς τους κανόνες που καθόλου δεν συμβαδίζουν με τα εκάστοτε σενάρια των δανειστών της χώρας. Αποδείχτηκε άλλωστε ότι αυτά τα σενάρια ήταν χρήσιμα μόνο και μόνο για να εφαρμοστεί μια σκληρή πολιτική λιτότητας χάριν της επίτευξης των στόχων, δηλαδή των συμφερόντων των δανειστών και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας. Παρά το γεγονός ότι η σχέση χρέους προς ΑΕΠ είναι πλασματική γιατί πλασματικό είναι το ΑΕΠ που κάθε φορά εμφανίζεται, η αλήθεια είναι τούτη. Τα πραγματικά εισοδήματα της χώρας- αυτά που εκείνη παράγει ως εθνικό προϊόν για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της- δεν φτάνουν ούτε κατά διάνοια για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Το χρέος έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και τροφοδοτεί από μόνο του την αύξησή του. Μαζί με τον μακροπρόθεσμο δανεισμό (χρέος), θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού είναι και ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός (το βραχυπρόθεσμο χρέος) στο οποίο προβαίνει συχνά πυκνά το κράτος για να καλύπτει βραχυπρόθεσμες ανάγκες του. Ο δανεισμός αυτός επειδή είναι βραχυπρόθεσμος δεν υπολογίζεται στο συνολικό χρέος και περνάει απαρατήρητος. Όμως ο ελληνικός τον πληρώνει πολύ ακριβά. Σύμφωνα με τη Ναυτεμπορική (2/2/2015), το 2014, το ελληνικό κράτος πλήρωσε για χρεολύσια βραχυπρόθεσμου δανεισμού το ποσό των 129,1 δισ. ευρώ. Αλήθεια, στο πλαίσιο της ευρωζώνης, της ΕΕ και του λοιπού διεθνούς συμπλέγματος στο οποίο είναι ενταγμένη η χώρα, πόσο χρέος μπορεί να εξυπηρετήσει; Αν δεν απαντηθεί αυτό το ερώτημα οποιαδήποτε συζήτηση για κούρεμα του χρέους είναι εντελώς στο αέρα και παραπλανητική. Κι αυτό γιατί χωρίς τον σαφή προσδιορισμό του χρέους που θα μπορούσε να αντέξει η ελληνική οικονομία καμία συζήτηση γενικά για κούρεμα του χρέους δεν έχει νόημα. Οποιοδήποτε κούρεμα κι αν γίνει, αν δεν είναι συμβατό με τις δυνατότητες της χώρας πολύ γρήγορα θα οδηγήσει σε μια νέα εμφάνιση του φαύλου κύκλου. Η Ελλάδα θα δανείζεται για να πληρώσει τα δανεικά ώσπου στο τέλος δεν θα μπορεί να δανείζεται. Συνεπώς θα άξιζε τον κόπο να μας πει η νέα κυβέρνηση με ποιους όρους θέλει να διαπραγματευτεί ένα νέο κούρεμα του χρέους. Με τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας ή με το σκεπτικό να αλαφρύνει το βάρος σήμερα για να επανέλθει στο πολλαπλάσιο στα επόμενα χρόνια ή στις επόμενες γενιές; Ένα δεύτερο ζήτημα που σχετίζεται με το χρέος και την εξυπηρέτησή του, είναι αυτό της περιβόητης ανάπτυξης. Χωρίς ανάπτυξη μας λένε- κι έχουν δίκιο- δεν μπορεί να γίνεται λόγος για εξυπηρέτηση του χρέους. Για ποια ανάπτυξη, όμως, γίνεται λόγος; Η ανάπτυξη, όπως αυτή προσδιορίστηκε στο πλαίσιο της ΕΟΚ (παλιότερα), της ΕΕ και της Ευρωζώνης(τώρα) είναι αυτή που μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση. Δηλαδή στο μη εξυπηρετήσιμο χρέος, στα μνημόνια και στην μέγγενη των δανειστών. Αυτή η ανάπτυξη, που αποβιομηχάνισε τη χώρα, που κατέστρεψε την αγροτική της οικονομία και προσάρμοσε την ελληνική οικονομία στο καταμερισμό εργασίας που μας επέβαλαν οι κοινοτικοί εταίροι, είναι η αιτία της σημερινής χρεοκοπίας. Αυτή την ανάπτυξη ονειρεύεται η νέα κυβέρνηση να αναζωογονήσει ή έχει στο μυαλό της κάτι άλλο; Αν σκέπτεται κάτι άλλο ας μας πει ποιο είναι αυτό το άλλο. Είναι πραγματοποιήσιμο στο πλαίσιο του ευρωενωσιακού και ευρωζωνικού καταμερισμού εργασίας; Για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί τα πέντε χρόνια της πολιτικής των μνημονίων αποκάλυψαν πλήρως τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, την διπλή δηλαδή εκμετάλλευση στην οποία υπόκειται ο εργαζόμενος λαός από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Το χρέος είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο για την συντήρηση και την διαιώνιση αυτής της εξάρτησης. Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις δεν άφησαν κανένα περιθώριο για δεύτερες σκέψεις. Ρήξη η κυβέρνηση δεν θέλει, η λύση που επιδιώκει κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση όσες συγκρούσεις κι αν κάνει γύρω από το σχήμα της τρόικας που γνωρίσαμε. Άλλωστε την τρόικα ως θεσμό (ΕΚΤ, Κομισιόν, ΔΝΤ) δεν την αμφισβητεί. Με τους υπαλλήλους της τα ‘χει βάλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου